De ziekte van Lyme
Als onze kinderen vol enthousiasme in het bos spelen en in bomen klimmen, denken wij ouders helaas steeds vaker aan de gevaren die de teken met zich mee kunnen brengen. Maar niet alleen kinderen lopen gevaar om door een teek gebeten te worden, ook wandelaars, kampeerders en mensen die in de natuur vertoeven lopen een risico.
Inmiddels kom je de teken niet alleen op de hei, in de duinen en in het bos tegen, maar ook in steden, in de tuin of in het park.
Teken zijn gevreesde diertjes. Er zijn meer steeds berichten op sociale media te vinden, die ons voor deze spinachtige dieren waarschuwen, omdat zij onder andere de ziekte van Lyme kunnen overbrengen.
Het zijn vooral de vrouwelijke teken, die bloed nodig hebben voor hun eitjes.
Mannelijke teken hebben veel minder voeding nodig.
1 op de 5 teken zijn in Nederland besmet met de Borrelia-bacterie. Tevens kan er sprake zijn van co-infecties met andere ziekteverwekkers. Als de teek besmet is met de bacterie, kan zij de mens in het ongunstigste geval al binnen 3-7 uur daarmee besmetten. Hoe langer de teek vast zit, hoe groter de kans op het overdragen van de ziekte.
Ziekteverloop
De ziekte van Lyme kent 3 fases.
Fase 1: Erythema migrans
Een lokale huidinfectie ontstaat meestal rond 4-10 dagen tot maximaal 3 maanden na de beet. Het begint als een rood plekje en breidt zich in de loop van de tijd uit tot een ovale of ronde plek met een centrale verbleking. Soms kan er een erythema migrans ontstaan, die afwijkt van het genoemde beeld: het kan alleen rood blijven, blaren vormen, of op een ander plek ontstaan als je bent gebeten. Het kan jeuken en pijn doen maar dat hoeft niet perse. Naast de huidinfectie kan er ook sprake zijn van een griepachtig ziektebeeld.
Fase 2: Aandoening van zenuwen, gewrichten en hart
Na de tekenbeet kan de Borrelia-bacterie via de huid de bloedbaan binnendringen. Op die manier verspreidt de bacterie zich in het lichaam.
In deze 2de fase van het ziekteverloop zijn vooral zenuwen, gewrichten en hart aangedaan.
Patiënten hebben klachten zoals dubbelzien, halfzijdige aangezichtsverlamming, hevige pijn in arm, been of romp. Ze kunnen ook een hersenvliesontsteking ontwikkelen. Er kan een krachtverlies of een doof gevoel in de benen ontstaan. Plassen kan moeilijk zijn of de urine kan niet worden opgehouden.
De ziektebeelden kunnen lijken op MS, ALS, MS en dementie.
Als gewrichten zijn aangedaan spreekt men van Lyme-artritis. Het aangedane gewricht is gezwollen en pijnlijk. Ondanks de behandeling met antibiotica kunnen de klachten blijven bestaan.
Hartritmestoornissen, hartfalen en angineuze klachten kunnen ontstaan, als de Borrelia-bacterie zich vooral in het hart nestelt.
Fase 3: Chronische Lyme-borreliose
Als alle eerder genoemde verschijnselen meer dan een jaar duren (remissies en exacerbaties inbegrepen), speekt men van chronische Lyme-borreliose.
Patiënten hebben in deze fase vaak klachten zoals chronische vermoeidheid, hoofdpijn, wisselende pijn in spieren, pezen en gewrichten, griepachtige klachten, paarse verkleuring van de huid (ACA) en transpireren.
Chronische ziekteverschijnselen van het centrale en perifere zenuwstelsel (chronische neuroborreliose) horen bij deze late fase van de ziekte.
Patiënten hebben klachten zoals concentratiestoornissen, hoofdpijn, slaapstoornissen, stemmingswisselingen, psychotische stoornissen, angsten, ADHD, overgevoeligheid voor licht en geluid of dementie.
Omdat geen van deze symptomen op zich zelf kenmerkend is voor chronische neuroborreliose, is de diagnose vaak moeilijk te stellen.
Er kan een combinatie nodig zijn van lichamelijk onderzoek, laboratoriumonderzoek, anamnese, psychiatrisch onderzoek, neuropsychologische testen en hersenscans om tot een goede diagnose te komen. Hier kunnen reguliere en alternatieve geneeskunde elkaar goed aanvullen.
Wat kunt u zelf doen?
Omdat Lyme-tests niet altijd betrouwbaar zijn, nadat de ziekteverschijnselen zijn opgekomen, zou u na het verwijderen van de teek twee dingen kunnen doen.
U kunt de teek bewaren en naar een laboratorium opsturen om te kijken of zij besmet is met de Borrelia-bacterie. Als de teek niet besmet is met Borrelia, is dat heel goed nieuws.
Als de teek toch besmet is, hoeft dat nog lang niet te betekenen, dat u de klachten van de ziekte van Lyme gaat ontwikkelen. Omdat de ziekte van Lyme echter een ernstig verloop aan kan nemen, zou ik toch aanraden om met de behandeling te beginnen.
Als u de teek niet heeft bewaard, zou u een paar dagen na de tekenbeet de urine-PCR test kunnen laten doen. Deze test kan DNA aantonen dat specifiek is voor deze bacterie.
De urine-PCR test heeft alleen zin, als hij in het begin van de infectie wordt gedaan.
In een later stadium verstopt de Borrelia-bacterie zich in weefsel en is met de urine test niet meer aantoonbaar.
Klassieke Homeopathie
Over het algemeen zie ik in de praktijk dat mensen, die vaker door muggen of andere insecten worden gestoken, ook eerder een tekenbeet oplopen.
In de homeopathie is dat een belangrijk symptoom bij de constitutionele behandeling.
Er zijn in de klassieke homeopathie verschillenden geneesmiddelen, die we voor de behandeling van de ziekte van Lyme kunnen geven, afhankelijk van de lichamelijke klachten.
Omdat de ziekte van Lyme een multisysteemziekte is, die vaak co-infecties met zich mee brengt, is de beste behandeling een combinatie van verschillenen geneeswijzen.
Als u bijvoorbeeld al in behandeling bij de huisarts bent, kan de homeopathische behandeling een waardevolle aanvulling zijn. Er kunnen ook vitamines worden gegeven als er een tekort wordt aangetoond door bloedonderzoek.
Ik zie in mijn praktijk dat een combinatie van reguliere medicatie, homeopathie en vitamines vaak het snelste en beste resultaat geeft.
Voor meer informatie of voor het maken van een afspraak kunt u contact met mij opnemen via 0681-935743 of y.marklein@gmail.com.
www.klassiekehomeopathiehuizen.com
